HAEMI – 17.08.2014

Shrine

Meeting with the Bishops of Asia

Drodzy bracia biskupi,

Pragn? skierowa? do was serdeczne, braterskie pozdrowienie w Panu, podczas gdy gromadzimy si? razem na tym ?wi?tym miejscu, gdzie tak wielu chrze?cijan oddało ?ycie ze wzgl?du na wierno?? Chrystusowi. Ich ?wiadectwo miło?ci przyniosło błogosławie?stwo i łask? nie tylko Ko?ciołowi w Korei, ale tak?e poza jego granicami: oby ich modlitwy pomogły nam by? wiernymi pasterzami dusz powierzonych naszej opiece. Dzi?kuj? kardynałowi Gracias za jego uprzejme słowa powitania i za prac? Federacji Konferencji Biskupów Azji w krzewieniu solidarno?ci i promowaniu skutecznego działania duszpasterskiego w waszych Ko?ciołach lokalnych.

Na tym wielkim kontynencie, b?d?cym ojczyzn? wielu ró?norodnych kultur, Ko?ciół wezwany jest do uniwersalizmu i kreatywno?ci w swoim ?wiadectwie Ewangelii poprzez dialog i otwarto?? na wszystkich. Dialog jest bowiem istotn? cz??ci? misji Ko?cioła w Azji (por. Ecclesia in Asia, 29). Co powinno by? jednak naszym punktem wyj?cia i podstawowym punktem odniesienia, prowadz?cym nas do celu, gdy podejmujemy drog? dialogu z poszczególnymi osobami i kulturami? Z pewno?ci? jest to nasza to?samo??, nasza to?samo?? jako chrze?cijan. Nie mo?emy anga?owa? si? w prawdziwy dialog, dopóki nie jeste?my ?wiadomi własnej to?samo?ci. Nie mo?e te? by? autentycznego dialogu, dopóki nie jeste?my zdolni do otwarcia naszych umysłów i serc, w empatii i szczerej receptywno?ci wobec tych, z którymi rozmawiamy. Jasne poczucie własnej to?samo?ci i zdolno?? do empatii s? wi?c punktem wyj?cia ka?dego dialogu. Je?li mamy mówi? swobodnie, otwarcie i owocnie z innymi, musimy jasno ukazywa? kim jeste?my, co Bóg dla nas uczynił i czego od nas ??da. A je?li nasza komunikacja nie ma by? monologiem, to musi by? otwarto?? serca i umysłu, by akceptowa? poszczególne osoby i kultury.

Zadanie przyswojenia sobie i wyra?ania naszej to?samo?ci okazuje si? nie zawsze łatwe, poniewa?, b?d?c grzesznikami, wci?? b?dziemy kuszeni przez ducha tego ?wiata, który przejawia si? na ró?ne sposoby. Chciałbym wskaza? na trzy z nich. Jednym jest zwodnicze ?wiatło relatywizmu, który przysłania blask prawdy i, wstrz?saj?c ziemi? pod stopami, ci?gnie nas w stron? ruchomych piasków zam?tu i rozpaczy. Jest to pokusa, która dotyka dzi? tak?e wspólnoty chrze?cija?skie, sprawiaj?c, ?e ludzie zapominaj?, i? w ?wiecie szybkich i dezorientuj?cych zmian „pozostaje wiele takich rzeczy, które si? nie zmieniaj?, a które maj? swój ostateczny fundament w Chrystusie, który jest wczoraj i dzi?, ten sam tak?e na wieki”(Gaudium et spes, 10; Hbr 13, 8). Mówi? tutaj o relatywizmie nie tylko jako o systemie my?lowym, ale tak?e o tym codziennym relatywizmie praktycznym, który niemal niezauwa?alnie osłabia nasze poczucie to?samo?ci.

Drugim sposobem, w jaki ?wiat zagra?a solidno?ci naszej chrze?cija?skiej to?samo?ci jest powierzchowno??, skłonno?? do bawienia si? najnowszymi kaprysami, gad?etami i rozrywkami, a nie zajmowanie si? tym, co naprawd? wa?ne (Flp 1,10). W kulturze, która gloryfikuje to, co efemeryczne i oferuje tak wiele mo?liwo?ci uników i ucieczki, mo?e stanowi? to powa?ny problem duszpasterski. W przypadku kapłanów ta powierzchowno?? mo?e si? te? przejawia? w zafascynowaniu programami duszpasterskimi i teoriami, ze szkod? dla bezpo?redniego i owocnego spotkania z naszymi wiernymi, zwłaszcza młodymi, którzy potrzebuj? solidnej katechezy i rozs?dnego kierownictwa duchowego. Bez zakorzenienia w Chrystusie, prawdy którymi ?yjemy mog? stopniowo słabn??, praktykowanie cnót mo?e sta? si? formalistyczne, a dialog mo?e zosta? zredukowany do jakiej? formy negocjacji lub uzgodnienia sprzeczno?ci.

Istnieje te? trzecia pokusa: pozornego bezpiecze?stwa, jakie mo?na znale?? w skrywaniu si? za łatwymi odpowiedziami, gotowymi formułkami, regułami i przepisami. Wiara ze swej natury nie jest skoncentrowana na sobie samej; „wychodzi”, poszukuje zrozumienia, daje pocz?tek ?wiadectwu, rodzi misj?. W tym sensie wiara pozwala nam by? jednocze?nie odwa?nymi i niezadufanymi w naszym ?wiadectwie nadziei i miło?ci. ?wi?ty Piotr mówi nam, ?e powinni?my by? zawsze gotowi odpowiedzie? ka?demu, kto ??da uzasadnienia naszej nadziei (por 1 P 3,15). Nasza to?samo?? jako chrze?cijan jest w ostateczno?ci dostrzegana w naszych cichych usiłowaniach oddawania czci Bogu samemu, miłowania si? wzajemnie i słu?enia jedni drugim oraz stara?, aby ukazywa? naszym przykładem nie tylko to, w co wierzymy, ale równie? na co mamy nadziej? i Tego, w którym pokładamy nasz? ufno?? (por 2 Tm 1,12).

Raz jeszcze – to ?ywa wiara w Chrystusa jest nasz? najgł?bsz? to?samo?ci?. Od niej zaczyna si? nasz dialog i to ni? mamy si? dzieli? szczerze, uczciwie i bezpretensjonalnie, w dialogu ?ycia codziennego, w dialogu miłosierdzia oraz przy okazjach bardziej formalnych, jakie mog? si? nadarzy?. Poniewa? Chrystus jest naszym ?yciem (Flp 1, 21), ch?tnie, bez wahania i strachu mówmy „od Niego i o Nim”. Prostota jego Słowa staje si? oczywista w prostocie naszego ?ycia, w prostocie naszego sposobu przekazu, w prostocie dzieł miłuj?cej posługi naszym braciom i siostrom.

Chciałbym teraz poruszy? kolejny aspekt naszej to?samo?ci chrze?cija?skiej: jest ona owocna. Poniewa? zrodzona jest ona i stale karmi si? łask? naszego dialogu z Bogiem i natchnieniami Jego Ducha, przynosi ?niwo sprawiedliwo?ci, dobroci i pokoju. Pozwólcie wi?c, ?e zapytam o owoce jakie przynosi ona w waszym własnym ?yciu oraz w ?yciu wspólnot powierzonych waszej pieczy. Czy chrze?cija?ska to?samo?? waszych Ko?ciołów partykularnych jest wyra?nie obecna w waszych programach katechezy i duszpasterstwa młodzie?y, w posłudze ludziom ubogim i marniej?cym na marginesie naszych społecze?stw dobrobytu i w waszych wysiłkach zmierzaj?cych do wspierania powoła? do kapła?stwa i ?ycia zakonnego?

Wreszcie, autentyczny dialog wraz z wyra?nym poczuciem własnej to?samo?ci chrze?cija?skiej wymaga tak?e zdolno?ci do empatii. Jeste?my wezwani, by nie tylko słucha? słów wypowiadanych przez innych, ale tak?e pozawerbalnego przekazu ich do?wiadcze?, nadziei i d??e?, zmaga? i najgł?bszych trosk. Taka empatia musi by? owocem naszej wnikliwo?ci duchowej i osobistych do?wiadcze?, które pozwalaj? nam dostrzec w innych braci i siostry, i „usłysze?” w ich słowach i działaniach, a tak?e poza nimi, co pragn? przekaza? ich serca. W tym sensie dialog wymaga od nas prawdziwie kontemplacyjnego ducha otwarto?ci i wra?liwo?ci na innych. Ta zdolno?? empatii umo?liwia prawdziwy dialog, w którym ludzkie słowa, idee i pytania rodz? si? z do?wiadczenia braterstwa i wspólnego człowiecze?stwa. Prowadzi to do autentycznego spotkania, w którym serce przemawia do serca. Stajemy si? bogatsi dzi?ki m?dro?ci innych i stajemy si? otwarci, by pod??a? wspólnie drog? ku lepszemu zrozumieniu, przyja?ni i solidarno?ci. Jak słusznie zauwa?ył ?wi?ty Jan Paweł II, nasze zaanga?owanie w dialog jest oparte na logice Wcielenia: w Jezusie Bóg stał si? jednym z nas, dzielił nasze ludzkie ?ycie i przemawiał ludzkim j?zykiem (por. Ecclesia in Asia, 29). W tym duchu otwarto?ci na innych mam szczer? nadziej?, ?e te kraje waszego kontynentu, z którymi Stolica Apostolska nie ma jeszcze pełnych relacji, nie b?d? si? wahały krzewi? dialogu z korzy?ci? dla wszystkich.

Drodzy bracia biskupi, dzi?kuj? wam za serdeczne i braterskie przyj?cie. Kiedy spogl?damy na wielki kontynent azjatycki, na jego rozległe obszary l?dowe, staro?ytne kultury i tradycje, jeste?my ?wiadomi, ?e w planie Boga wasze wspólnoty chrze?cija?skie s? rzeczywi?cie mał? trzódk?, mał? owczarni?, której mimo to powierzona została misja zaniesienia ?wiatła Ewangelii a? po kra?ce ziemi. Niech Dobry Pasterz, który zna i kocha ka?d? ze swych owiec, prowadzi i umacnia wasze wysiłki budowania ich jedno?ci z Nim i wszystkimi członkami Jego owczarni na całym ?wiecie. Powierzam was wszystkich wstawiennictwu Maryi, Matki Ko?cioła i z serca udzielam mojego błogosławie?stwa jako zadatku łaski i pokoju w Panu.